13 Dywizja Piechoty Strzelców Kresowych została sformowana w czerwcu 1918 roku jako 1 Dywizja Strzelców Polskich i weszła w skład Armii Polskiej we Francji. Rekrutowała się głównie z Polonii Kanadyjskiej, Amerykańskiej, Brazylijskiej i Francuskiej. Inicjatorem powstania dywizji był Generał Józef Haller przy współudziale Komitetu Narodowego pod przywództwem Dmochowskiego  i Ignacego Paderewskiego.

      Gen. Józef Haller i "Błękitna Armia"

Dywizja brała udział w I wojnie światowej we Francji pod Verdun. Po zakończeniu działań wojennych w kwietniu 1919 roku dywizja przybyła do Polski na pomoc Naczelnikowi Państwa Józefowi Piłsudskiemu, aby bronić Ojczyzny w wojnie Polsko – Bolszewickiej  w 1920 roku.

9 września 1919 roku jego rozkazem 1 Dywizję Strzelców Polskich przemianowano na 13 Dywizję Piechoty Strzelców Kresowych a jej pułki otrzymały nazwę 43, 44 i 45 pułku piechoty.

W czasie wojny Polsko – Bolszewickiej  wszystkie pułki poniosły straty w ludziach. I tak w 43 pp. poległo na Polu Chwały 15 oficerów i 553 żołnierzy. Krzyż Virtuti Militari otrzymało 74 żołnierzy, a Krzyż Walecznych 47 oficerów i 287 żołnierzy. W 44 pp. poległo 7 oficerów i 169 żołnierzy. Krzyże Virtuti Militari otrzymało 49 oficerów i żołnierzy. Krzyże Walecznych otrzymało 487 żołnierzy i oficerów. W 45 pp. poległo 139 żołnierzy. Krzyże Virtuti Militari otrzymało 36 oficerów  i 168 szeregowych.      

Po zakończeniu wojny miejscem stacjonowania 13 Dywizji Piechoty było Równe na Wołyniu.

W dniu napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę dywizja wchodziła w skład Armii „Prusy”. Była ostatnią dywizją broniącą drogi do stolicy. W Wolborzu oddziały dywizji przez 46 godzin walczyły  z niemieckim 16 korpusem pancernym niszcząc 64 czołgi i strącając 1 samolot. Pod dowództwem pułkownika Kalińskiego dywizja, przedzierając się w kierunku Wisły, stoczyła wiele walk i potyczek.

Po przekroczeniu Wisły w rejonie między Magnuszewem a Maciejowicami udała się do Falenicy, gdzie w dniu 19 września 1939 roku stoczyła bój z Niemcami.  Rankiem oddziały niemieckiej wschodniopruskiej 11 DP wsparte artylerią oraz czołgami uderzyły ok. 10.00 na polskie pozycje od południa a potem od północnego wschodu, ale ataki odparto. Kolejny szturm Niemcy rozpoczęli przed 12.00 od północy, a potem od wschodu, natarcia te również odparto. Po południu od strony północnej Niemcy przypuścili dwa szturmy, a od wschodniej także dwa. Wszystkie ataki niemieckie zostały odparte. Na północy wykonano dwa przeciwnatarcia, na wschodzie – trzy. Walki toczyły się do zmierzchu. Po zapadnięciu zmroku na naradzie, z uwagi na okrążenie, brak amunicji, żywności i materiałów opatrunkowych płk dypl. W. Kaliński nakazał oddziałom przedzieranie się w grupkach do Warszawy.

Przed północą kolumna 13 DP idąca przez Miedzeszyn na Skrzypki została zaatakowana zmasowanym ogniem karabinów maszynowych i rozproszyła się, przestając istnieć jako zwarty związek taktyczny. Grupki żołnierzy docierały do stolicy 20, 21 i 22 września, w sumie około 650 ludzi z czego blisko 500 z 43 pułku.

Wszyscy polegli w bitwie żołnierze zostali pochowani na cmentarzu w Aleksandrowie.